सायाचोङ् सायाचोङ् सायाचोङ्.................................!: February 2011

11 February 2011

कार्यक्रम "विम्व प्रतिविम्व"

मरुभूमिमा सपनाको गोडमेल गर्दैछु साहिला
गैती बेल्चाको परीक्षा पासफेल गर्दैछु साहिला
उदासिन्ताको बगैंचामा पसिनाको सिन्चाइ गरि
सुन्दर उन्यू फुलाउने तालमेल गर्दैछु साहिला ॥

सागरको आवेग घैलामा अटदैन कैले
गरीबको सपना थैलामा अटदैन कैले
महामारी अनिकालको महासंग्राम
एक झोक सुनामी दैलामा अटदैन कैले ॥

कतातिर हो नि कान्छा कुम्ला बोकेर
नील डाम जिउ भरी सुम्ला बोकेर
आफ्नो गाउँघर सबै लावा लस्कर-
आफैंसँग हुम्ला अनि जुम्ला बोकेर ॥

रविन्द्र दिखुक्पाका चोटिला मुक्तक र सुमधुर गीत सुन्नका लागि तलको लिङ्कमा क्लिक गर्नुस् है http://www.supload.com/listen?s=aYUJv9

(के छ र मेरो ?) गजल

के छ र मेरो ? लेकबेसी सारा तिम्रै हो
गगनमा चम्कने जून तारा तिम्रै हो

मैले टेकेको माटो शिवाय के छ मेरो ?
छङछङ बग्ने मेची कोशी रारा तिम्रै हो

यत्रतत्र झकी झकाउ तुल व्यानर
जय जय विजय जुलुस नारा तिम्रै हो

लेख आफ्नै आवाज आफ्नै रस्तिबस्ती
दफा उपदफ संविधानको धारा तिम्रै हो ॥

(गाँउ-गाँउ झुपडिका) गजल

गाँउ-गाँउ झुपडिका दासी उठ
सारा सर्वहारा आदिवासी उठ

डांडा पाखा लेकबेसी चुला चौका
दोकोभरि स्येतता बोकी घासी उठ

अदुवा चिंदो साथ मुन्धुम फलाक्दै
सुम्निमा पारुहांग भित्ताका तासी उठ

भूमि थामी भूमिपति लावा लस्कर
अस्तितोको एउटा माला गासी उठ

सुम्निसिली तावासिली सबै सार्वभौम
समावेशी आवाज भाषा भाषी उठ ॥

(शून्य भो) गजल

शून्य भो खै किन क्यैं फुर्दैन हिजोआज
के भो भेट्ने साइत जुर्दैन हिजोआज

समय नि आफ्नै गतिमा चल्दोरहेछ
विगत आगत भै घुर्दैन हिजोआज

धेरै थिए प्रतिक्षा गर्ने पि्रय आफन्त
खै किन कोही बाटो कुर्दैन हिजोआज

पहिले त दुबै चक्का बराबर गड्थे
किन विश्राम लियो गुर्दैन हिजोआज

घाउ त पुरानै हो बल्झिन्छ बेला-बेला
भुल्न खोज्यो खै किन तुर्दैन हिजोआज ॥

दुई मुक्तक

म सधै तिमीले थापेको दाउमा परे
निको हुँदा नहुँदै अर्को घाउमा परे
पीर व्यथा के बुझ्ला र तिम्रो सहरले
म त विकट अशिक्षाको गाउँमा परे ॥

तिमीसँग जिन्दगीको परिभाषा थियो
एउटा सुन्दर विहानीको आशा थियो
मैले हारेको कठै बवुराः जिन्दगी
तिम्रो आफ्नै दाउको त्रिपासा थियो ॥

(बाटोमा फालेको) गजल

बाटोमा फालेको टीलो भो जिन्दगी
राखौ न बाडुको बिलो भो जिन्दगी

छोउ भने यतै दुख्छ उतै दुख्छ
हुनुसम्मको थिल्थिलो भो जिन्दगी

आस्वसनमा दुक्क भै बस्दा-बस्दा
आज मक्किएको किलो भो जिन्दगी

रहरमा कति भोटे ताल्चा परे
आखिर असारे हिलो भो जिन्दगी

चैतको खडेरीमा ओइलाको फूल जस्तै
मर्नु न बाँच्नुको जिलो भो जिन्दगी ॥